پا به عنوان قلب دوم انسان‌ها شناخته شده و همواره یکی از اعضای مهم بدن بوده است که مراقبت و نگهداری از آن جز ضروریات به شمار می‌آید. امروزه کفش جایگاه مهمی در زندگی هر شخصی پیدا کرده است و افراد برای هریک از امور خود مانند پیاده روی، مهمانی و غیره کفش متناسبی تهیه می‌کنند. آیا تا به حال به این فکر کرده‌اید که صنعت کفش در ایران از کجا آغاز شده است؟ در گذشته کفش‌ها به چه شکلی بودند؟ برای پاسخ به این سوالات تا انتهای مقاله با ما همراه باشید تا اطلاعات جامعی در این باره در اختیارتان بگذاریم.
تاریخچه کفش ایران
اولین کفش‌هایی که در ایران دیده شده مربوط به دوران مادها است که کفپوش‌هایی به شکل کفش را برای محافظت از پاهای خود استفاده می‌کردند. رفته رفته با تغییر و تحولات ایجاد شده ابزار و تجهیزات تولید کفش نیز تغییر کرد تا جایی که در دوران هخامنشیان کفش نیز مانند دیگر پوشش افراد به دو بخش معمولی و اشراف تقسیم شد. با ورود اسلام به ایران صنعت کفش نیز دچار تغییراتی شد، به طوری که اکثر طرح و شکل کفش‌ها به صورت عربی و نوک تیز در آمد. پاپوش ایرانی را می‌توان یکی از آثار و نتایج این دوران دانست که جز یکی از موارد معروف در صنعت کفش است.
اولین کفش‌هایی که در ایران دیده شده مربوط به دوران مادها است که کفپوش‌هایی به شکل کفش را برای محافظت از پاهای خود استفاده می‌کردند. رفته رفته با تغییر و تحولات ایجاد شده ابزار و تجهیزات تولید کفش نیز تغییر کرد تا جایی که در دوران هخامنشیان کفش نیز مانند دیگر پوشش افراد به دو بخش معمولی و اشراف تقسیم شد. با ورود اسلام به ایران صنعت کفش نیز دچار تغییراتی شد، به طوری که اکثر طرح و شکل کفش‌ها به صورت عربی و نوک تیز در آمد. پاپوش ایرانی را می‌توان یکی از آثار و نتایج این دوران دانست که جز یکی از موارد معروف در صنعت کفش است.
بعد از آن در دوران صفوی و ابتدای قاجار کفش‌های تخت با بندهای بلند برای پوشاندن روی پا بسیار رواج یافتند، سپس کفش‌های نعلین مانند که شبیه دمپایی بودند جایگاه ویژه‌ای در صنعت کفش یافتند. در تاریخ ناصرالدین شاه قاجار به دلیل رفت و آمدهای بسیار به خارج از کشور، مخصوصا کشورهای اروپایی، صنعت کفش انقلاب عظیمی را تجربه کرد. در آن دوران شکل و طرح کفش‌ها به مدل‌های اروپایی نزدیک شد و شکل کفش‌ها نزدیک به کفش‌های امروزی شد. حتی در این دوران برای اولین بار کفش‌های پاشنه بلند برای بانوان وارد دربار پادشاهی شدند.
از آن زمان تا به امروز صنعت کفش در ایران دچار تغییر و تحولات گسترده‌ای شده است، همچنین شرکت‌ها و کارگاه‌های تولید کفش گوناگونی در ایران ساخته شده‌اند. امروزه کفش‌هایی از برخی مناطق ایران مانند تبریز شهرت منطقه‌ای یافته و به عنوان کالایی باکیفیت استفاده می‌شوند.
برخی از کفش‌های قدیمی ایران
در بخش قبل با تاریخ صنعت کفش در ایران آشنا شدید، حال نوبت آن رسیده است برخی از کفش‌های معروف را که در زمان گذشته استفاده می‌شدند، بررسی کنیم.
نعلین: یکی از کفش‌های قدیمی ایران که سابقه‌ای بیش از 140 سال دارد، نعلین است. این کفش‌ها از چرم خالص و بدون قالب دوخته می‌شدند که در زمان خود شهرت جهانی یافته بودند.
چارق: یکی دیگر از کفش‌های معروف گذشته که از چرم ضخیم یکپارچه ساخته می‌شدند. دهانه این کفش‌ها با بندهای ضخیمی به دور پا بسته می‌شد و نوک آن تیز رو به بالا بود. به دلیل شکل و جنس، معمولا این کفش‌ها را در زمستان می‌پوشیدند.
گالش: این کفش‌ها از روسیه وارد ایران شدند و به دلیل جنس پلاستیکی‌شان بسیار نرم و راحت بودند. درون این کفش‌ها آب نفوذ نمی‌کرد و برای جلوگیری از تعرق پا از پارچه‌های ضد تعریق مانند ماهوتی در داخل آن استفاده می‌شد.
کفش جیردار: این کفش‌ها را می‌توان نمونه‌ای از طرح‌های اروپایی وارد شده دانست. این کفش‌ها قیمت بالایی داشتند و از چند لایه چرم دوخته می‌شدند. به دلیل نو بودن چرم‌های استفاده شده در این نوع کفش، در هنگام راه رفتن صدای جیر جیری به گوش می‌رسید، از این رو نام این کفش‌ها به جیردار تغییر کرد.
قندره: کفش‌های اعیانی که به دلیل براق و سیاه بودنشان معمولا توسط خانم‌های طبقه اشراف و ثروتمند استفاده می‌شد.
چسک: این نوع کفش‌ها مخصوص کودکان و نوجوانان از پوست نرم میش یا گوسفند ساخته می‌شدند و به دلیل راحتی که داشتند بسیار مورد طرفدار بود.
کارخانه کفش دوزی: بعد از عبور از این دوران و کفش‌های سنتی، اولین کارخانه‌های کفش سازی مانند کفش ملی، بلا، وین و غیره ساخته شد که امروزه برخی از آن‌ها را در گوشه و کنار شهر می‌بینید.
سخن پایانی
در این مقاله تا حد امکان درباره تاریخچه صنعت کفش از گذشته تا به امروز سخن گفتیم، در صورتی که شما اطلاعاتی بیشتر دارید پائبرای ما ارسال نمایید تا این مقاله را بروزرسانی کنیم.